Van Martin Grande naar Mondonńedo

Donderdag 28April

Het is bewolktmaar het gaat niet regenen hoorden we van de bewoners hier.

Dus broekspijpen afgerits en na een stuk carrottecake en een grote kop koffie

gaan we van start.

De stijfheid van gisteren moeten we even los lopen.

Meteen gaan we tussen de bergen een mooi gebied in.

Ik kijk naar de Eucalyptus bossen en zie ondernet uit de grond kleine bosjes staan zoals ik ze ken van de bloemenzaak thuis..

Mooie ronde grijs groene blaadjes

Zo jong zo fris en ze ruiken heerlijk.

Maar de struikjes worden kleine boompjes .

En groeien steeds groter

de blaadjes worden lijziger, langer en smal en hebben wat oneffen heden.

Dan zie je dat ze steeds groter en groter worden

Ik kijk naar de lange bomen de blaadjes zijn lang uitgerekt en de stam van de elle lange bomen gaan scheuren net als mijn huid verouderd en verrimpeldmet hier en daar zonneschade.

Maar trots op hun groei

Zijn wij ook veel gegroeid in ons leven

Hoewel we ook niet meer de mooiste en sterkste zijn .

We vinden het wel oké voortaan

Alleen onze lichaams klachten daar kunnen we nog niet aan wennen.

De mooie omgeving de bergen,de stilte, echte stilten we zien bijna niemand op straat ook geen Pelgrims .

Ja natuurlijk lopen we een beetje anders en niet op het aangegeven maar het andere pad ha..ha...maar zo ie zo lopen we al dagen in stilte. En dan ga je van alles bedenken

Net ons Pap vroeger toen hij alleen in de vrachtwagen zat.

Ideetjes te over .

Ondertussen doet mijn knie steeds meer pijn

En kan ik bijna niet meer omhoog en omlaag

Een goede rustpauze met ons meegenomen stokbrood en cola kunnen we wel gebruiken.

Dan komen daar toch die engelen langs

Twee Franse Pelgrims die zien dat ik pijn heb .

Ze maken hun rugzak open en halen daar een een verkoelings spuitbus uit.

Spuiten daar mijn knie mee in en geven het busje af aan ons .! Zo lief

Alles delen op de Camino

Ook Antoine doet zijn kniebrace uit en geeft hem aan mij .

Maar niks helpt meer

Ik kan geen stap meer vooruit

Weet bijna niet hoe ik in de douce en in bed kan komen Antoine haalt een knieband, medicijnen voor de pijn en arnicazalf .

Na de nacht is het niet minder.

Gerba de vrouw die de refuegio komt poetsen

Belt naar de eerste hulp.

En rijd met ons mee naar Centrum de Salute

De papieren worden in orde gemaakt

En om twaalf uur kunnen we terug komen naar de arts.

Dan staat er politie binnen

Schijnbaar is dat hier de gewoonte als je eerste hulp belt

12 uur staat Gerba weer aan de deur met de auto en gaat met ons mee om te vertalen .

Blijft raar dat artsen hier geen Engels spreken Gelukkig was er niks kappot maar een overbelasting. Enkele dagen rust .

Pater Pias, de geluks engeltjes en de veer hebben wel weer goed werk gedaan

Er was echt de hulp die we op dit moment konden gebruiken .