13 april van Calunga naar Armandi

Vanmorgen in het Hotel Las Vega's waar we geslapen hebben en een kop thee gedronken want voor een ontbijt waren we nog iets te vroeg. Dan maar naar het volgende café en daar was het al een drukte van jewelste. Veel Spaanse mensen nemen daar hun koffie of ontbijt, wij dus ook! Ik zou mezelf niet zijn als ik denk dat ik mijn oplader vergeten ben in het hotel dus maar even terug lopen nu het nog kan. Gelukkig was ik niet zo’n muts, ik had hem toch echt in mijn Mochila (rugzak) zitten.
Lopend het dorpje uit, het was moeilijk om de juiste weg te vinden maar net als altijd stopte er een auto en gaf ons de juiste route aan. Het was vooral de eerste uren klimmen. Af en toe een daal momentje maar verder ging het omhoog. Het uitzicht is dan ook altijd wel mooi als je op het hoogste punt bent aangekomen. Na klimmen komt ook altijd het dalen. We zouden vandaag niet veel tegen komen onderweg maar dat viel dan ook weer mee. Als eerste kwamen we bij een Albergue die natuurlijk nog niet open was maar waar we wel buiten mochten zitten. Er stonden zelfs strandstoelen buiten. We hadden geen handdoeken anders konden we die er alvast opleggen.. .ha..ha.. geintje!
Na onze rustpauze weer in de veren voor de verdere route van vandaag. We liepen zo de dorpjes in en uit, met onderweg de appelbomen. Deze streek is bekend om zijn appelcider. We zien onderweg dus ook vele Spanjaarden die deze heerlijke drank vanuit de hoogte naar heel laag in hun glas gieten. Onderweg komen we een Appeltijdelijk bronzen beeld tegen in Villaciosa. En niet lang daarna komen we on onze prachtige Albergue die ons onderweg door een fietser aanbevolen was. Dit was niet zomaar, we werden Hartelijk ontvangen door Sergio en daarbij werd ook onze was nog gewassen! Edurne, zijn vrouw kookte een heerlijke maaltijd met Paëlla, een goed gevulde salade en als toetje een warme puddinggebak met noten en dat voor een Donativo. Je geeft natuurlijk wat het waard is als je dit kunt want ook zij moeten er van kunnen leven.


14 April van Armandi naar Gijóne

Redelijk geslapen het snurken gaat een beetje bij mijn slaapritme horen. Om half 8 is er ontbijt. Vlug nog even de rugzakken wegen:
Antoine zijn rugzak woog 15,5 kilo
Mijn rugzak woog 12,75 kilo
Eigenlijk te zwaar maar we weten echt niet wat we thuis hadden kunnen laten.
En nee er zaten geen flessen wijn in zoals ze thuis dachten! De grappenmakers!
Net vertrokken moeten we vandaag afscheid nemen van Kitty en Bert zij gaan de andere kant op om de Primitivo route te lopen. Wij blijven op de Del Norte lopen. Er word nog even een foto gemaakt met Esther erbij en dan scheiden onze wegen. Samen gaan we verder, op ons eigen tempo lopen we omhoog.
Deze dag krijgen we het flink voor onze kiezen het is een steile en lange klim. Dat was dit keer al duidelijk toen we ons wandelboekje en wandel app hadden gezien.
Van de ene steile harde weg naar het glibberige keienpad en het bleef maar stijgen.
Maar wat een kadootjes als je even stil stond om het natuurschoon te bewonderen.
"Kijk om je heen en geniet" dat hebben we geleerd van Bas, onze neef. Dat doen we dan ook regelmatig, #stilstaan#. Zo rusten we tussendoor met ons eigen mee gesjouwde eten. Uit een automaat trekken we wat drinken en we kunnen weer door.
Verschillende bekende Pelgrims komen we onderweg tegen. Je loopt een stukje mee, buurt een hortje en je gaat weer verder.
De Appelboomgaarden komen steeds meer in bloei, zo ook overal de heerlijk ruikende Jasmijn. Dan komen we toch eindelijk in Dijóne en dan denk je dat je er bent maar dat valt tegen. Nog ruim twee uur lopen we door de stad op zoek naar onze slaapplek. Ook hier zijn geen Albergues dus hebben we onderweg een hostel geboekt. Ook fijn... een douche met superzachte handoeken en een lekker bedje maar niet de gezelligheid van een Albergue. Het was weer een dag met een gouden randje.

15 April van Gyóne naar Avilés

Zoals altijd valt het niet mee om de stad uit te komen. Je wilt er eigenlijk zo snel mogelijk uit. We hadden we voor we de stad verlieten een bakkerswinkeltje gevonden waar je koffie en Pan (brood) kon kopen. In eerste instantie liepen we die voorbij maar op één of andere manier draaiden we alle twee om, hier moesten we naar binnen en dat was zeker niet voor niets. Wat een hartelijke vrouw werkte hier. Ze was nog maar net open maar zette de lekkerste koffie en we namen er een stuk puddinggebak bij. We vroegen om een Pan maar ze was nog verse aan het bakken en ze wilden dat wij die meenamen. Ze bood aan om een foto van ons te maken en dat vonden we natuurlijk super! Nog 1,5 liter water en snoepjes door de keel, zo komen we de dag wel weer door. Ondertussen komen ook de twee Duitse vrouwen binnen ook zij nemen daar hun lunch. Dan ook nog de andere vrouw die we gisteren troffen. Hoe gek is dit,.. zijn er wel 50 van zo'n zaakjes en komt het allemaal in een tentje binnen.
Het was een sombere tocht vandaag Eerst nog wat zon en daarna begonnen de wolken steeds donkerder te worden en kregen we Lubia (regen). Dit paste vandaag goed bij de tocht. Het was de lelijkste tocht die we tot nog toe gehad hebben. In elk dorpje was stinkende industrie, zelfs de paden waren rood zo ook de watertjes. Een ongezonde situatie daar wil je zo snel mogelijk van weg. Gelukkig hebben we ook even door mooie natuur gelopen en daar vrolijk je dan weer even van op tot de volgende stinkzooi. Maar ach ook kunnen we niet zonder industrie. En wat dan ook gewoon bij deze tocht hoort is de regen. Het begon steeds harder. De regencape hadden we al aan maar we wilden ook de regenbroeken aan trekken. Ook doet mijn voet super veel pijn vandaag dus hoop ik stiekem op een droog plekje. En mijn gebeden worden verhoord want ineens zie ik een bankje. Het regent dat het giet maar ik zie dat dit bankje droog is. Daar kunnen we even uit de regen zeg ik tegen Antoine, hij zag het in eerste instantie niet. Toch daar maar naar toe en het was zo raar, we konden daar gewoon ons meegebracht stokbrood opeten, rusten en onze regenbroek aandoen zonder dat we ook maar een beetje nat werden. Dat kwam doordat ze wat mastjes anders geknipt hadden zodat je er net onder kon zitten.
Er kwamen verschillende Pelgrims langs met hun poncho's over hun hoofden die niet snapte dat wij daar gewoon zaten. We vroegen een meisje om erbij te komen zitten, maar zij wilde vandaag niet pauzeren alleen maar aankomen op de bestemming.
Wij zouden vandaag veel Pelgrims treffen in de grote aubergue waar iets van 63 bedden waren. Maar toen we daar aankwamen waren er alleen maar Pelgrims die we niet verder gezien hadden. Wij hadden boven nog net één slaapplaats.
Beneden kwamen 45 Franse Pelgrim kinderen die een route aan het lopen zijn van 100 kilometer, knap hoor. Ik ben benieuwd of we daar last van gaan krijgen met slaapplekken de komende dagen.

Er ligt ook een kok op de kamer die voor ons een maaltijd gaat koken vanavond.
Lekker, wij halen de wijn er wel bij!!